Cinema

خطیبی سینما را با حضور در فیلم “خیلی دور،خیلی نزدیک” به کارگردانی رضا میرکریمی آغاز کرد. این حضور، صدایش بود که همراه موسیقی متن درخشان این فیلم، به یکی از ماندگار ترین وصف های کهشکشان و عالم ستارگان سینمای ایران بدل شد. در سال های بعد حضور در چند فیلم را تجربه کرد که دشوارترین یا شاید دردناک ترین تجربه ی او، ایفای نقش صبا در فیلم “سینما نیمکت” بود. خطیبی در این فیلم مردی را به تصویر می کشید که از بیماری جوع رنج می برد. آمادگی او برای این نقش با کاهش بسیار شدید وزن ( بیست و پنج کیلوگرم) تنها در طول چهار ماه همراه بود که این فشار مستمر بابت سوء تغذیه شدید تا مدت ها شرایط جسمانی سختی را برای او ایجاد کرد و شاید با چشم پوشی از صدمات جبران ناپذیر آن، بتوان گفت، بهبودی قابل قبول این ضعف سال ها زمان برد. کنار گذاشته شدن فریم های بازی او در کوهستانی برفی جایی که ساعت ها نیمه برهنه در مقابل دوربین ظاهر شده بود و به شوق نقش آفرینی اش نواختن ویولن را در کمتر از چهار ماه فرا گرفته بود، باعث دلسردی او از سینما شد. به همین خاطر تصمیم گرفت مدتی به دور از جادوی پرده ی نقره ای در حال و هوای موسیقی و تئاتر انرژی پرواز کرده ی خود را دوباره به جانش بازگرداند.